Z tego, co udało mi się zaobserwować, ludzie władający kilkoma językami obcymi często nie są w stanie opanować języka polskiego. Owszem próbują, walczą z trudną wymową „sz”, „cz”, „dż”, starają się mówić „proszę” tak aby nie zabrzmiało jak „prosię”, walczą z odmianą, zapamiętaniem rodzaju rzeczowników, ale kiedy dochodzą do etapu odmiany przez przypadki, rozkładają ręce. Poddają się i rezygnują, albo starają się to przeskoczyć i ignorują całą sprawę, wierząc, że bez przypadków też się jakoś dogadają.

Tak naprawdę ilu z nas zastanawia się nad tym, jak trudne jest poprawne użycie przypadków. Zwróćcie na to uwagę, a zauważycie, że wielu Polaków mówi niepoprawnie. Pomyślcie tylko, ilu z nas używa na co dzień Wołacza zwracając się do kogoś. Czy mówicie „Aniu”, czy „Ania” chcąc zwrócić się do Ani.

Wszyscy moi słuchacze uczący się języka angielskiego mogą czuć się pocieszeni.

Pewien Grek, ambitny chłopak, chcąc poznać kolejny język obcy, a włada już kilkoma, obiecał sobie, że nauczy się właśnie polskiego. Na zajęciach usilnie próbował ustalić jakiś uniwersalny wzór odmiany przez przypadki, ale poddał się, kiedy odkrył, że jest możliwych kilka wzorów, a od każdego są liczne wyjątki. Inaczej odmieniają się rzeczowniki żywotne, inaczej nieżywotne, inaczej odmieniają się rzeczowniki rodzaju żeńskiego, inaczej męskiego i nijakiego.

Jak mu wytłumaczyć, że np. Nadrzędnik odpowiada na pytanie „z kim?”, „z czym?”, ale 2 różne słowa rodzaju męskiego „długopis” i „mężczyzna” odmieniają się w tym przypadku według całkiem różnego wzoru; „z długopisem”, „z mężczyzną”.

Pełniąc rolę nauczyciela lubię mieć odpowiedź na wszystko, ale starając się przebrnąć z obcojęzycznym uczniem przez przypadki łapię się na tym, że myślę, iż to jest zbyt skomplikowane, żeby obcokrajowiec mógł pojąć.

W tym momencie niech wszyscy, którzy uczą się języka angielskiego pogratulują sobie. Przyznajcie mi rację, że nauka angielskiego w porównaniu z polskim to przysłowiowa bułka z masłem. Ktoś się będzie kłócił; no tak, ale w angielskim jest kilkanaście czasów do opanowania. Mój przyjaciel Grek wam odpowie: w polskim wydaje się być tyle samo, ale nie nazywa się ich czasami lecz imiesłowami, trybami i innymi tajemniczymi -ami. Większość obcokrajowców uczących się języków, przyzna, że polski z naszą skomplikowaną gramatyką jest jednym z najtrudniejszych do nauczenia się języków, angielskie czasy to przy tym pestka.

Wszyscy moi słuchacze uczący się języka angielskiego mogą czuć się pocieszeni. Skoro udało wam się opanować nasz rodzimy język, to angielski bez utrudniających życie rodzajów i przypadków dla każdego z rzeczowników, nie powinien stanowić większego problemu.